εσένα...εσένα πού σε βρίσκει αυτό το Σάββατο βράδυ; ο Μάης έχει μπει για τα καλά και τα λουλούδια έχουν ανθίσει. ο ουρανός έχει συννεφιάσει. η ζωή μας έχει συννεφιάσει. και ρίχνει μια ελαφριά βροχή. ίσα ίσα να ξεπλύνει τα φύλλα. και να κάνει χάλια τα πάντα στην πόλη. πιτσιλιές μιας εποχής που φεύγει πάνω στα σκονισμένα καπό των αυτοκινήτων. και μια μυρωδιά χώματος παντού. πού βρέθηκε τόσο χώμα και το μυρίζεις ξαφνικά; έρχεται σαν ανάμνηση παλιά, αλλά περνά αμέσως κι εσύ δε στέκεσαι ν΄αναρωτηθείς. ελαφριές βροχοπτώσεις ακούς στην τηλεόραση. και μικρή πτώση της θερμοκρασίας. ανάσα. μου αρέσει αυτή η σιωπή που απλώνεται πάνω στα πράγματα λίγο πριν ξεσπάσει η καταιγίδα. λες και το σύμπαν όλο να λέει "είμαι εδώ, έλα να με βρεις". και μετά το σύννεφο φέρνει όντως τη βροχή. και είναι Σάββατο βράδυ. και δεν έχεις πού να πας και είσαι μόνος στο σπίτι. ακούς από πάνω την αδελφή σου να βάζει μέσα την απλώστρα. μιλά με τη μανούλα. κάτι της λέει. δεν το καταλαβαίνεις. την ακούς ν' ανεβαίνει τις σκάλες κι ύστερα χάνεται. ο σκύλος έρχεται κοντά σου για του χαϊδέψεις το κεφαλάκι. ο γάτος νιαουρίζει πίσω από την εξώπορτα. το κάνει κάθε βράδυ. ξέρει πως από εκεί βγαίνεις και μπαίνεις. θέλει κι εκείνος να βγει, αλλά απαγορεύεται. υπάρχει ένας κόσμος γεμάτος πιτσιλιές βροχής που εκείνος δεν θα γνωρίσει ποτέ. μπορεί όμως πάντα να τον μυρίζει από το παράθυρο που έχεις ανοιχτό σε ανάκλιση. μια ησυχία κυκλώνει το σπίτι μαζί με το σκοτάδι. είναι μόλις εννιά. η μέρα έχει τελειώσει. το φωτιστικό σκορπίζει λίγο φως στο σαλόνι. θα κλείσω το παράθυρο. σα να μπαίνει υπερβολική δροσιά μέσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου