το πικάπ

...εμείς εδώ ξέρετε έχουμε το εξοχικό μας κι ερχόμαστε από τη δεκαετία του 70. τότε ο γιος μου ήταν ακόμη παλικαράκι κι άκουγε αυτή την μουσική. είχαμε ένα παλιό πικάπ και του αγοράζαμε δίσκους. είχαμε κι  ένα μεγάλο σκύλο που τον φωνάζαμε Μπομπ και μια γατούλα που την ταΐζαμε κι έμενε στον κήπο. την λέγαμε Καλίτσα γιατί ήταν πολύ καλή γατούλα. κάθε φορά που βγάζαμε βόλτα τον Μπομπ ερχόταν κι αυτή μαζί μας. το 'χετε ξαναδεί αυτό; μπροστά ο σκύλος κι από πίσω η γάτα. είχανε πολύ γούστο! τότε εδώ που βλέπετε αυτά τα σπίτια ήταν χωράφια και μόνο ο πάνω κεντρικός δρόμος είχε άσφαλτο. ερχόμασταν τα καλοκαίρια και ηρεμούσε η ψυχή μας. έβαζε και το παιδί τη μουσική δυνατά και το φχαριστιόταν. καημό το είχε γιατί μέναμε σε πολυκατοικία στο Παγκράτι κι όλο σουτ και σουτ του έλεγαν οι γείτονες όταν άκουγε τα τραγούδια που αγαπούσε δυνατά. χτυπούσαν τον τοίχο και μας έκαναν παρατηρήσεις όλη την ώρα. την λάτρευε την μουσική ξέρετε ο γιος μου. ήθελε να γίνει μουσικός. και τα ζώα πολύ τα αγαπούσε. όταν τον χάσαμε το 87, χάσαμε τον κόσμο όλο. μας έμειναν μόνο αυτοί οι δίσκοι. δεν τους έδωσα ποτέ κι ας μου έλεγε ο άντρας μου. εμένα μου αρέσει να τους ακούω πού και πού. έτσι δυνατά όπως τους άκουγε κι εκείνος. είναι σα να τον έχω εδώ τα βράδια. μερικές φορές νομίζω πως τον ακούω κιόλας να τριγυρίζει μέσα στο δωμάτιο. πέρασαν τα χρόνια και γέρασα, παιδί μου. ελπίζω μόνο να μην σας ενοχλώ. είναι που κάνει πολλή ησυχία κι έχουν φύγει όλοι τέτοια εποχή. να με συγχωρείτε...

ο καθρέπτης

μισούσε τους καθρέπτες και τους φοβόταν. ήταν κάτι που το είχε από μικρή. στο πατρικό της δεν είχε χειρότερο από το να στηθεί μπροστά στον μεγάλο καθρέπτη του μπάνιου, για να της χτενίσει η μαμά τα μαλλιά της και να της βάλει την κορδέλα. δινόταν μάχη κάθε φορά. μάχη που κατέληγε σε κλάματα. δεν ήθελε να βλέπει το πρόσωπό της. δεν ήθελε να βλέπει πως μεγαλώνει. ήθελε να μείνει μικρή! όταν το εξομολογήθηκε στη μητέρα της, εκείνη βούρκωσε, την πήρε στην αγκαλιά της και της υποσχέθηκε να την κρατήσει μακριά από τους καθρέπτες για πάντα.

δυστυχώς όμως για κείνη στο σπίτι τους υπήρχαν ήδη αρκετοί καθρέπτες σε περίοπτες θέσεις. καθρέπτης στην είσοδο, καθρέπτης στη μεγάλη τραπεζαρία, καθρέπτης  στο μπάνιο, καθρέπτης στην κρεβατοκάμαρα των γονιών της, καθρέπτης ακόμα και στην κουζίνα πάνω στην εταζέρα! ένιωθε διαρκώς ότι υπήρχαν παντού μάτια. μάτια που την κοίταζαν. μάτια που την παρακολουθούσαν. και όσο ήταν μικρή και δεν τους έφτανε, υπήρχε πρόβλημα μόνο όταν την ανέβαζαν πάνω στο ξύλινο σκαμπό για να της προβάρει η μοδίστρα τα φορεματάκια που της έραβε  ή όταν ήθελε η μαμά της να την χτενίσει. όταν μεγάλωσε και αναπόφευκτα το είδωλό της φαινόταν πάνω του, εκείνη περνούσε βιαστικά ή έσκυβε για να τον αποφύγει. 

στη μετέπειτα ενήλικη ζωή της η σχέση της με τους καθρέπτες βελτιώθηκε κάπως, χωρίς όμως ποτέ να γίνει καλή. περιορίστηκε στο αναγκαίο. έμαθε να κοιτάζεται στον καθρέπτη φευγαλέα πριν φύγει για δουλειά, γιατί την ενδιέφερε πολύ η εικόνα της. αλλά μέχρι εκεί. μεγάλος καθρέπτης δεν μπήκε ποτέ στο σπίτι της. έβαλε έναν καθρέπτη στο μπάνιο ίσα ίσα για να ρίχνει την καθιερωμένη ματιά πριν βγει. ούτε που είχε κατά νου να τον αλλάξει!

είδε αυτόν τον ζωγραφισμένο καθρέπτη στο πανηγύρι της Αγ. Παρασκευής και κάτι σκίρτησε μέσα της. ίσως να έφταιγε και το χαμογελαστό παλικαράκι με τα σπαστά ελληνικά που της μίλησε πολύ ευγενικά. αυτός ο καθρέπτης, που είχε φτιαχτεί και ζωγραφιστεί ποιος ξέρει σε ποια χώρα της Αφρικής ή της Ασίας, ένιωσε πως δεν την απειλούσε. γι’ αυτό και θέλησε να τον αποκτήσει. 

ήταν ένας ορθογώνιος καθρέπτης, ζωγραφισμένος στο χέρι. η φαρδιά ξύλινη κορνίζα του είχε χρώμα μπορντό. στην πάνω αριστερή γωνία υπήρχε ένας κίτρινος ήλιος. στην πάνω δεξιά ένα λευκό μισοφέγγαρο. σε όλη την κάτω πλευρά υπήρχαν μικρά και μεγάλα λουλούδια που σχημάτιζαν ένα πυκνό χρωματιστό χαλί που έσβηνε στις άκρες. τον κουβάλησε με δυσκολία. ήταν σχετικά ογκώδης για τα κυβικά της, όμως τα κατάφερε και τον έφερε σπίτι σώο και αβλαβή. ένιωσε μεγάλη περηφάνια.

την επόμενη μέρα κατέβασε τον παλιό με τα πλαστικά ντουλαπάκια, χτύπησε κι ένα καινούριο καρφί στον τοίχο και τον κρέμασε. τι κι αν ήταν λίγο μικρότερος από τον προηγούμενο! αυτός μάλιστα! της άρεσε! του μιλούσε και μπροστά του στεκόταν άφοβα και βούρτσιζε τα πυκνά λευκά της μαλλιά. για πρώτη φορά μάλιστα παραδέχτηκε όλο τσαχπινιά ότι είναι όμορφη ακόμα! το είπε στις φίλες της και γέλασαν ώρα πολύ. ναι, ήταν διαφορετικός καθρέπτης αυτός. ένιωθε πως της χαμογελούσε. ίσως και να την αγαπούσε λίγο.

τα πάνω...κάτω!

το ξυπνητήρι δε χτύπησε. έπρεπε να είχε χτυπήσει στις 9.30 για να πάω νωρίς στην εφορία. άνοιξα το ένα μου μάτι στις 11 γεμάτος απορία κι έχοντας χορτάσει ύπνο. μα τι στο καλό; πώς έγινε αυτό; έκλεισα το μάτι που διαμαρτυρόταν και βυθίστηκα σε αγουροξυπνημένες σκέψεις. μήπως χτύπησε το ξυπνητήρι και το έκλεισα; έπρεπε τελικά να σηκωθώ ή να το αναβάλλω γι' αύριο; με λίγη καλή θέληση θα προλάβαινα. έπρεπε όμως να σηκωθώ αμέσως. γύρισα από το άλλο πλευρό. έβγαλα και το ένα πόδι έξω από το σεντόνι. το κλιματιστικό έκανε καλή δουλειά. δροσιά. είπα στον εαυτό μου: ή τώρα ή ποτέ! ξεσκεπάστηκα αργά. ο γάτος μου που κοιμόταν στα πόδια μου άνοιξε τα μάτια και με κοίταξε βαθιά. το βλέμμα του σήμαινε "μη διανοηθείς να με ξεβολέψεις". δεν το έκανα. σηκώθηκα νωχελικά και βγήκα από την κρεβατοκάμαρα. το υπόλοιπο σπίτι σε θερμοκρασίες χαμάμ. τέλεια.

μπήκα στο αυτοκίνητο ένα τέταρτο πριν τις 12. η θερμοκρασία ήταν 36 βαθμοί. υπολόγιζα ένα δεκάλεπτο για να φτάσω στην εφορία, αλλά έπρεπε και να παρκάρω. συνήθως γίνεται χαμός απ' έξω. περιέργως(;) οι δρόμοι ήταν σχεδό άδειοι και βρήκα εύκολα να παρκάρω σχεδόν απέναντι από την εφορία. τύχη βουνό σε θερμοκρασίες βρασμού του ανθρωπίνου εγκεφάλου. τσέκαρα για τελευταία φορά τα χαρτιά που χρειαζόμουν και είχα από νωρίς τακτοποιήσει μέσα σε μια ζελατίνα. στην είσοδο της εφορίας δυο άντρες ηλικιωμένοι και μια γυναίκα είχαν ξαποστάσει κάτω από δυο μεγάλες ιτιές. έπιναν νερό και κουβέντιαζαν. κι άλλοι πολλοί μπαινόβγαιναν στο κτίριο.

τη δουλειά θα την έκανα στον 1ο όροφο. στο μητρώο. πήρα από το μηχάνημα τον αριθμό 117. εκείνη τη στιγμή εξυπηρετούσαν το 109. ωραία. δεν είχε πολύ κόσμο. στάθηκα όρθιος στο διάδρομο και περίμενα με τα χαρτιά στο χέρι. δίπλα μου υπήρχαν δυο παγκάκια και πάνω τους είχαν αράξει μια παρέα τσιγγάνων. ήταν 6 άτομα συνολικά. περίμεναν κι αυτοί στην ίδια ουρά. η πιο μεγάλη από αυτούς, μια πολύ περιποιημένη νέα κυρία, κρατούσε μια στίβα χαρτιά στο χέρι. ήταν ακριβώς δίπλα μου. το δικό της χαρτάκι έγραφε 112. ακουγόταν από κάπου μουσική. δεν μπορούσα να καταλάβω από πού ερχόταν αυτή η μουσική. ίσως από κάποιο κινητό.

ο κόσμος που κινούνταν στα τριγύρω γραφεία ήταν λιγοστός. ο μεγάλος άχαρος διάδρομος ήταν σχεδόν άδειος. η μουσική συνέχιζε να παίζει. μια κυρία που στεκόταν λίγο πιο κει μιλούσε στο κινητό της κι έδινε εξηγήσεις στην κόρη της. η μουσική συνέχιζε να παίζει. είπα να δώσω λίγη προσοχή και να εντοπίσω τον μουσικόφιλο ακροατή. κανένας τριγύρω δεν άκουγε μουσική. δευτερόλεπτα μετά μου φάνηκε πως η μουσική δυνάμωσε λίγο. πολύ λίγο. αρκετά όμως για ν' αναγνωρίσω το κομμάτι. ήταν το Upside down της Diana Ross. χαμογέλασα. η εφορία το γλεντά τελικά. κοίτα να δεις!

τώρα που η μουσική δυνάμωσε λίγο, μπόρεσα να διακρίνω από πού ερχόταν. και ναι, ήταν από τα μεγάφωνα του κτιρίου! Τζίσους! στην εφορία ακούνε ντίσκο! πόσο πίσω έχω μείνει! για μια στιγμή δεν μπορούσα να το πιστέψω. κάτι περίεργο συμβαίνει εδώ. το μυαλό μου προσπαθούσε να βάλει δίπλα δίπλα τα δεδομένα κι επαναστατούσε. πού βρίσκομαι; σε δημόσια υπηρεσία! "Instinctively you give to me / τhe love that I need / I cherish the moments with you". η Diana ήταν σίγουρη. εγώ πάλι όχι. μου ήρθε να μπήξω τα γέλια. τα έμπηξα. και ήμουν έτοιμος ν' αρχίσω το χορό.

ένα από τα παιδάκια των τσιγγάνων δίπλα μου με είδε που γελούσα. γελούσα και προσπαθούσα να καταπιώ το γέλιο μου. εντάξει, δεν ήθελα και να ξεφτιλιστώ σοβαρός άνθρωπος (λέμε τώρα...) σε δημόσια υπηρεσία. το παιδάκι μού έσκασε ένα χαμόγελο όλο πονηριά. του έλειπαν μερικά δοντάκια από τη βιτρίνα του στόματός του, αλλά ήταν εξαιρετικά χαριτωμένο. μας πήραν χαμπάρι και τα παιδιά τώρα, σκέφτηκα. το ταμπελάκι με τη σειρά άναψε κι έδειξε το 112. η μητέρα των παιδιών με το μεγαλύτερο από αυτά πήγε προς τον υπάλληλο κι εναπόθεσε όλα τα χαρτιά που κουβαλούσε μπροστά του. ευχήθηκα να έχει καλά ξεμπερδέματα για να έρθει και η δικιά μου σειρά. 

ο κόσμος έχει γυρίσει ανάποδα, σκέφτηκα. έχει δίκιο η Diana. τι δουλειά έχω εγώ στην εφορία τέτοια μέρα με 40 βαθμούς υπό σκιάν; γιατί δεν βρίσκομαι σε μια παραλία να κοιτάζω τους αχινούς και τις τσιπούρες από ψηλά με τη μάσκα μου; ένα καλοκαίρι άνω κάτω τελικά. αλλιώς το ξεκινήσαμε. άλλα περιμέναμε, άλλα μας ήρθαν. και μας σήκωσαν. το πιο "χειμωνιάτικο" καλοκαίρι που έχουμε ζήσει. καυτό κι ατέλειωτο. με παγωμένη τη διάθεση. και τη θάλασσα μακριά. πολύ μακριά. 

έμεινα βυθισμένος στις σκέψεις μου με το βλέμμα καρφωμένο στο ταμπελάκι. είχε κολλήσει στο 112. μια καθαρίστρια με όλο της τον εξοπλισμό (κουβά, σφουγγαρίστρα, σακούλες, πανιά, καθαριστικά) πάνω σε ένα κυλιόμενο καρότσι πέρασε από μπροστά μου. φορούσε καθαρό λευκό μπλουζάκι κι από πάνω ένα γιλέκο-ποδιά. την είδα που χάθηκε στο βάθος του άδειου διαδρόμου. είχε κάτι περίεργο στο περπάτημά της. ναι, κάτι δεν πήγαινε καλά. η καθαρίστρια περπατούσε και χόρευε!!! I'm aware that you're cheating / but no one makes me feel like you do. το ταμπελάκι έδειξε το 117. περπάτησα προς τον γκισέ σίγουρος πως θα έβρισκα την Diana Ross από πίσω.