το πικάπ

...εμείς εδώ ξέρετε έχουμε το εξοχικό μας κι ερχόμαστε από τη δεκαετία του 70. τότε ο γιος μου ήταν ακόμη παλικαράκι κι άκουγε αυτή την μουσική. είχαμε ένα παλιό πικάπ και του αγοράζαμε δίσκους. είχαμε κι  ένα μεγάλο σκύλο που τον φωνάζαμε Μπομπ και μια γατούλα που την ταΐζαμε κι έμενε στον κήπο. την λέγαμε Καλίτσα γιατί ήταν πολύ καλή γατούλα. κάθε φορά που βγάζαμε βόλτα τον Μπομπ ερχόταν κι αυτή μαζί μας. το 'χετε ξαναδεί αυτό; μπροστά ο σκύλος κι από πίσω η γάτα. είχανε πολύ γούστο! τότε εδώ που βλέπετε αυτά τα σπίτια ήταν χωράφια και μόνο ο πάνω κεντρικός δρόμος είχε άσφαλτο. ερχόμασταν τα καλοκαίρια και ηρεμούσε η ψυχή μας. έβαζε και το παιδί τη μουσική δυνατά και το φχαριστιόταν. καημό το είχε γιατί μέναμε σε πολυκατοικία στο Παγκράτι κι όλο σουτ και σουτ του έλεγαν οι γείτονες όταν άκουγε τα τραγούδια που αγαπούσε δυνατά. χτυπούσαν τον τοίχο και μας έκαναν παρατηρήσεις όλη την ώρα. την λάτρευε την μουσική ξέρετε ο γιος μου. ήθελε να γίνει μουσικός. και τα ζώα πολύ τα αγαπούσε. όταν τον χάσαμε το 87, χάσαμε τον κόσμο όλο. μας έμειναν μόνο αυτοί οι δίσκοι. δεν τους έδωσα ποτέ κι ας μου έλεγε ο άντρας μου. εμένα μου αρέσει να τους ακούω πού και πού. έτσι δυνατά όπως τους άκουγε κι εκείνος. είναι σα να τον έχω εδώ τα βράδια. μερικές φορές νομίζω πως τον ακούω κιόλας να τριγυρίζει μέσα στο δωμάτιο. πέρασαν τα χρόνια και γέρασα, παιδί μου. ελπίζω μόνο να μην σας ενοχλώ. είναι που κάνει πολλή ησυχία κι έχουν φύγει όλοι τέτοια εποχή. να με συγχωρείτε...