τα πάνω...κάτω!

το ξυπνητήρι δε χτύπησε. έπρεπε να είχε χτυπήσει στις 9.30 για να πάω νωρίς στην εφορία. άνοιξα το ένα μου μάτι στις 11 γεμάτος απορία κι έχοντας χορτάσει ύπνο. μα τι στο καλό; πώς έγινε αυτό; έκλεισα το μάτι που διαμαρτυρόταν και βυθίστηκα σε αγουροξυπνημένες σκέψεις. μήπως χτύπησε το ξυπνητήρι και το έκλεισα; έπρεπε τελικά να σηκωθώ ή να το αναβάλλω γι' αύριο; με λίγη καλή θέληση θα προλάβαινα. έπρεπε όμως να σηκωθώ αμέσως. γύρισα από το άλλο πλευρό. έβγαλα και το ένα πόδι έξω από το σεντόνι. το κλιματιστικό έκανε καλή δουλειά. δροσιά. είπα στον εαυτό μου: ή τώρα ή ποτέ! ξεσκεπάστηκα αργά. ο γάτος μου που κοιμόταν στα πόδια μου άνοιξε τα μάτια και με κοίταξε βαθιά. το βλέμμα του σήμαινε "μη διανοηθείς να με ξεβολέψεις". δεν το έκανα. σηκώθηκα νωχελικά και βγήκα από την κρεβατοκάμαρα. το υπόλοιπο σπίτι σε θερμοκρασίες χαμάμ. τέλεια.

μπήκα στο αυτοκίνητο ένα τέταρτο πριν τις 12. η θερμοκρασία ήταν 36 βαθμοί. υπολόγιζα ένα δεκάλεπτο για να φτάσω στην εφορία, αλλά έπρεπε και να παρκάρω. συνήθως γίνεται χαμός απ' έξω. περιέργως(;) οι δρόμοι ήταν σχεδό άδειοι και βρήκα εύκολα να παρκάρω σχεδόν απέναντι από την εφορία. τύχη βουνό σε θερμοκρασίες βρασμού του ανθρωπίνου εγκεφάλου. τσέκαρα για τελευταία φορά τα χαρτιά που χρειαζόμουν και είχα από νωρίς τακτοποιήσει μέσα σε μια ζελατίνα. στην είσοδο της εφορίας δυο άντρες ηλικιωμένοι και μια γυναίκα είχαν ξαποστάσει κάτω από δυο μεγάλες ιτιές. έπιναν νερό και κουβέντιαζαν. κι άλλοι πολλοί μπαινόβγαιναν στο κτίριο.

τη δουλειά θα την έκανα στον 1ο όροφο. στο μητρώο. πήρα από το μηχάνημα τον αριθμό 117. εκείνη τη στιγμή εξυπηρετούσαν το 109. ωραία. δεν είχε πολύ κόσμο. στάθηκα όρθιος στο διάδρομο και περίμενα με τα χαρτιά στο χέρι. δίπλα μου υπήρχαν δυο παγκάκια και πάνω τους είχαν αράξει μια παρέα τσιγγάνων. ήταν 6 άτομα συνολικά. περίμεναν κι αυτοί στην ίδια ουρά. η πιο μεγάλη από αυτούς, μια πολύ περιποιημένη νέα κυρία, κρατούσε μια στίβα χαρτιά στο χέρι. ήταν ακριβώς δίπλα μου. το δικό της χαρτάκι έγραφε 112. ακουγόταν από κάπου μουσική. δεν μπορούσα να καταλάβω από πού ερχόταν αυτή η μουσική. ίσως από κάποιο κινητό.

ο κόσμος που κινούνταν στα τριγύρω γραφεία ήταν λιγοστός. ο μεγάλος άχαρος διάδρομος ήταν σχεδόν άδειος. η μουσική συνέχιζε να παίζει. μια κυρία που στεκόταν λίγο πιο κει μιλούσε στο κινητό της κι έδινε εξηγήσεις στην κόρη της. η μουσική συνέχιζε να παίζει. είπα να δώσω λίγη προσοχή και να εντοπίσω τον μουσικόφιλο ακροατή. κανένας τριγύρω δεν άκουγε μουσική. δευτερόλεπτα μετά μου φάνηκε πως η μουσική δυνάμωσε λίγο. πολύ λίγο. αρκετά όμως για ν' αναγνωρίσω το κομμάτι. ήταν το Upside down της Diana Ross. χαμογέλασα. η εφορία το γλεντά τελικά. κοίτα να δεις!

τώρα που η μουσική δυνάμωσε λίγο, μπόρεσα να διακρίνω από πού ερχόταν. και ναι, ήταν από τα μεγάφωνα του κτιρίου! Τζίσους! στην εφορία ακούνε ντίσκο! πόσο πίσω έχω μείνει! για μια στιγμή δεν μπορούσα να το πιστέψω. κάτι περίεργο συμβαίνει εδώ. το μυαλό μου προσπαθούσε να βάλει δίπλα δίπλα τα δεδομένα κι επαναστατούσε. πού βρίσκομαι; σε δημόσια υπηρεσία! "Instinctively you give to me / τhe love that I need / I cherish the moments with you". η Diana ήταν σίγουρη. εγώ πάλι όχι. μου ήρθε να μπήξω τα γέλια. τα έμπηξα. και ήμουν έτοιμος ν' αρχίσω το χορό.

ένα από τα παιδάκια των τσιγγάνων δίπλα μου με είδε που γελούσα. γελούσα και προσπαθούσα να καταπιώ το γέλιο μου. εντάξει, δεν ήθελα και να ξεφτιλιστώ σοβαρός άνθρωπος (λέμε τώρα...) σε δημόσια υπηρεσία. το παιδάκι μού έσκασε ένα χαμόγελο όλο πονηριά. του έλειπαν μερικά δοντάκια από τη βιτρίνα του στόματός του, αλλά ήταν εξαιρετικά χαριτωμένο. μας πήραν χαμπάρι και τα παιδιά τώρα, σκέφτηκα. το ταμπελάκι με τη σειρά άναψε κι έδειξε το 112. η μητέρα των παιδιών με το μεγαλύτερο από αυτά πήγε προς τον υπάλληλο κι εναπόθεσε όλα τα χαρτιά που κουβαλούσε μπροστά του. ευχήθηκα να έχει καλά ξεμπερδέματα για να έρθει και η δικιά μου σειρά. 

ο κόσμος έχει γυρίσει ανάποδα, σκέφτηκα. έχει δίκιο η Diana. τι δουλειά έχω εγώ στην εφορία τέτοια μέρα με 40 βαθμούς υπό σκιάν; γιατί δεν βρίσκομαι σε μια παραλία να κοιτάζω τους αχινούς και τις τσιπούρες από ψηλά με τη μάσκα μου; ένα καλοκαίρι άνω κάτω τελικά. αλλιώς το ξεκινήσαμε. άλλα περιμέναμε, άλλα μας ήρθαν. και μας σήκωσαν. το πιο "χειμωνιάτικο" καλοκαίρι που έχουμε ζήσει. καυτό κι ατέλειωτο. με παγωμένη τη διάθεση. και τη θάλασσα μακριά. πολύ μακριά. 

έμεινα βυθισμένος στις σκέψεις μου με το βλέμμα καρφωμένο στο ταμπελάκι. είχε κολλήσει στο 112. μια καθαρίστρια με όλο της τον εξοπλισμό (κουβά, σφουγγαρίστρα, σακούλες, πανιά, καθαριστικά) πάνω σε ένα κυλιόμενο καρότσι πέρασε από μπροστά μου. φορούσε καθαρό λευκό μπλουζάκι κι από πάνω ένα γιλέκο-ποδιά. την είδα που χάθηκε στο βάθος του άδειου διαδρόμου. είχε κάτι περίεργο στο περπάτημά της. ναι, κάτι δεν πήγαινε καλά. η καθαρίστρια περπατούσε και χόρευε!!! I'm aware that you're cheating / but no one makes me feel like you do. το ταμπελάκι έδειξε το 117. περπάτησα προς τον γκισέ σίγουρος πως θα έβρισκα την Diana Ross από πίσω.