στάσεις συρμού

μπαίνει στη στάση Αττική. είναι αργά, ο συρμός δεν έχει κόσμο. μόνο εγώ κι εκείνος. κάθεται απέναντί μου και με κοιτάζει. ένα βλέμμα που περιμένει κάτι. δε μου μιλά. προσποιούμαι πως δε βολεύομαι κι αλλάζω στάση στα πόδια μου. στ' αυτιά μου τ' ακουστικά, στην τσέπη το μικρό i-pod να με νανουρίζει με τραγούδια. δείχνω ψυχραιμία. τραβώ μια μεγάλη απαγορευτική γραμμή ανάμεσά μας. αντιστέκομαι στα μάτια του. χάνει το ενδιαφέρον του μεμιάς.

 
τζιν ξεθωριασμένο, το έλεγες και λίγο βρώμικο. παπούτσια αθλητικά, φθαρμένα. μπλουζάκι μακό, λευκό με μια πελώρια στάμπα που δείχνει το πρόσωπο ενός κοριτσιού. μαύρου κοριτσιού. μαύρος κι αυτός. με πολύ κοντά μαλλιά. χτενισμένα προσεκτικά. στη μέση του δεμένη μια μπανάνα πολύχρωμη, από πανί. με ξανακοιτάζει. ρίχνω μια ματιά έξω από το παράθυρο. νύχτα. φώτα. ο ήχος του τρένου στ' αφτιά μου. κι από πάνω τραγούδια.

μάτια καρφωμένα στη διαφήμιση απέναντι. λύνει την μπανάνα από τη μέση κι ανοίγει το φερμουάρ. υπάρχει μέσα ένα μικρό δερμάτινο πορτοφολάκι. από αυτά που έχουμε για τα ψιλά. αρχίζει να μετρά. τρία νομίσματα των δυο ευρώ κι ένα μονό. μερικά δεκάλεπτα και κανά δυο εικοσάλεπτα. τα ξαναμετρά. πιάνει τα κέρματα ένα ένα σα να δοκιμάζει την αφή τους. σκέφτεται. βγάζει έναν αναστεναγμό και κλείνει το πορτοφολάκι. σκύβει το κεφάλι.

τακτοποιεί καλύτερα τη μπανάνα στη μέση του. με προσοχή. στην εσωτερική πλευρά της τα χρώματα έχουν αλλοιωθεί από τον καιρό. την κουμπώνει με αργές κινήσεις. φοβάται μάλλον ότι θα σχιστεί. την βολεύει μπροστά του και την πιάνει από πάνω για να βεβαιωθεί ότι είναι μέσα το πορτοφολάκι. είναι. το τρένο μας κουνά και τους δύο. ρίχνει μια ματιά έξω. αλλάζω τραγούδι.

γέρνει ολόκληρος μπροστά. φέρνει τα χέρια του στο κεφάλι κι αφήνει τα δάχτυλα να τυλιχτούν και να δεθούν στο πίσω μέρος του κρανίου. καθαρά δάχτυλα, κοντά νύχια. αναστενάζει. τον καταπίνουν σκέψεις. το κεφάλι ακόμα σκυφτό. το κουνάει αργά αριστερά δεξιά σα ν' αναρωτιέται. απλώνει τις παλάμες στο μέτωπο και το αγκαλιάζει. κουνιέται σε ένα ρυθμό που δεν ακούω. οι αγκώνες του ακουμπούν πάνω στα πόδια του. μένει εκεί. κοιτάζω το άδειο κάθισμα δίπλα μου. το τρένο χάνεται στη νύχτα. όπως και οι ζωές μας.

Η ζωή δεν αξίζει τίποτα.