Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

...δεν αντέχω

μέρα ζεστή. απόγευμα. πάνω που δύει ο ήλιος.έβγαλα το σκύλο βόλτα. ησυχία στη γειτονιά. δεν έβαλα παπούτσια. βγήκα με τις σαγιονάρες. καλοκαίριασε πια. ίδια διαδρομή. μόνο ο σκύλος είναι χαρούμενος. και δυσκοίλιος. μονίμως. μαζεύω τις σκατούλες του και είναι μαλακές. δυσκολεύτηκε να τις κάνει, αλλά ευτυχώς δεν έχουμε τις γνωστές σταγόνες αίματος από το ζόρι. λίγο σφίξιμο και μετά πάλι τρεχάλα στη χαρά. στη χαρά της μυρωδιάς κάποιων άλλων.θα μου άρεσε να ήμουν σκύλος τελικά. οικόσιτος. να με βγάζουν βόλτα και να είμαι χαρούμενος με τα λίγα. να κλέβω χάδια από όλους και να έχω το μπολ μου γεμάτο κροκέτες. κι ένα άλλο με νερό. θα κουνούσα την ουρά μου και θα περνούσα τη μέρα μου ξαπλωμένος στον καναπέ. κι άσε τους άλλους να τρέχουν τριγύρω. πέρα δώθε.
καθαρίσαμε το μικρό διαμέρισμα και το ετοιμάζουμε για τη μανούλα. η αδελφή μου παίρνει πάντα όλες τις αποφάσεις. πώς θα γίνει το ένα και πώς θα γίνει το άλλο. χεσμένο με έχει και δεν σηκώνει αντιρρήσεις. το μικρό διαμέρισμα είναι δικό μου, αλλά αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο. εκείνη θα τα κάνει όλα όπως θέλει. τόσα χρόνια άδειο και δεν είχε μπει ποτέ της για να το καθαρίσει. τώρα μας έπιασαν οι φούριες. θα μπει η μανούλα βλέπεις. "πρέπει να της παρουσιάσουμε ένα σπίτι", μου είπε ορθά κοφτά.από τότε που η μανούλα άρχισε να τα παίζει λόγω ηλικίας το δράμα παίχτηκε σε πολλές φάσεις. σε αυτή την φάση τη φέραμε να μείνει μαζί μας. παλιό σενάριο σε νέα σκηνικά. όχι, δεν θα μείνει η μανούλα παρκαρισμένη στην κρεβατοκάμαρα της αδελφής. ο καναπές του σαλονιού είναι άβολος για κείνη. ωραία φάση για τη μανούλα. την έγραψε κιόλας σε ένα χαρτί σπίτι της. "θα πάω να μείνω με τα παιδιά μου". τα παιδιά είμαστε εμείς. στο διάολο και η γυναίκα που την φρόντιζε. να πάει και να μη γυρίσει. κι αυτή.τις στέλνει όλες αδιάβαστες. βουλγάρες, ρωσίδες και γεωργιανές όλες νοκ άουτ. και μην ακούτε κανέναν. οι γεωργιανές λένε είναι οι χειρότερες. σιγά. μια βδομάδα άντεξε την μανούλα. έφυγε κλαίγοντας. αφού δεν γίνεται να είναι σπίτι της μόνη της με μια γυναίκα, θα την λουστούμε εμείς. σκληρό για τη μανούλα,ε; άνια, κατάθλιψη και πάρκινσον ταυτόχρονα. κι ακόμα μας κάνει ό,τι θέλει. το σπιτάκι καθαρίστηκε. και η μανούλα θα φύγει από την κρεβατοκάμαρα της αδελφής και θα πάει εκεί. στο μικρό μου διαμερισματάκι. με γυναίκα ξανά. και την δική μας επίβλεψη. την άγρυπνη επίβλεψη της αδελφής δηλαδή. εγώ έχω δηλώσει παραίτηση. ας γίνουν όλα όπως τα θέλουν αυτές. "δεν αντέχω". μου φώναξε κατάμουτρα η αδελφούλα. ούτε εγώ.

1 σχόλιο:

  1. σπαραχτικά άμεσο. τελικά η μεγαλύτερη δύναμη βρίσκεται στην αφήγηση της καθημερινότητάς μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή