εντάξει. μάνα είναι μόνο μία. μας γεννάει και μας μεγαλώνει με πολλές δυσκολίες. μας ξεσκατίζει και μας μιλάει τρυφερά μέχρι να καταλάβουμε τον κόσμο γύρω μας. μας φροντίζει και στέκεται πλάι μας στα πρώτα μας βήματα. κι εμείς στράτα στρατούλα παίρνουμε δρόμο κι άντε να μας μαζέψεις μετά. κι αυτή μας κυνηγάει από πίσω. να μας ταΐσει, να μας ποτίσει, να μας σκεπάσει, να μας φέρει μια ζακετούλα, να μας διαβάσει, να μας πάρει τη θερμοκρασία, να μας πάει βόλτα στις κούνιες. κι έρχεται μια ωραία μέρα ανεξαρτησίας που βαράμε μπιέλες και χτυπάμε την πόρτα πίσω μας και δεν θέλουμε να την δούμε ούτε ζωγραφιστή. ήρθε βλέπεις η σειρά μας να ζήσουμε και κάνουμε μαζεμένα όλα όσα εκείνη μας απογόρευε και το φχαριστιόμαστε μάλιστα. προσωρινά βέβαια. γιατί πίσω έχει η μανούλα την ουρά. διότι όταν μεγαλώσουμε και πάρουμε χαμπάρι σε τι παλιόκοσμο γεννηθήκαμε, σα να δικαιώνεται ξαφνικά μέσα μας η τόση της αγάπη. κι αν κάνουμε και παιδιά, τότε γινόμαστε καρμπόν. ξεπατικώνουμε συμπεριφορές της κι η μάνα-μανούλα γίνεται ξαφνικά γυναίκα πρότυπο. κι αλίμονό μας όταν το πρωτότυπο, δεν ήτανε καλό. όλες οι μανούλες κατασκευάζονται σε ένα εργοστάσιο στην Ουκρανία, έλεγε ένας φίλος παθημένος. έτσι είναι κι όχι αλλιώτικα.
η δικιά μου μανούλα είναι αισίως ογδόντα έξι. έχει άνια, πάρκινσον και κατάθλιψη ταυτόχρονα. παίρνει αντικαταθλιπτικά, ράβει φουστάνια για τις κούκλες που φτιάχνει με τα χέρια της και διαβάζει μανιωδώς την τοπική εφημερίδα της πατρίδας της. έχει τσακίσει το νευρικό σύστημα της αδελφής μου, λατρεύει το μεγάλο μου αδελφό και θυμάται πού και πού ότι υπάρχω κι εγώ. ράβει και της αρέσει να σκουπίζει την αυλή. έχει ευαίσθητη επιδερμίδα και ξεχνά να πιει νερό. τώρα για το καλοκαίρι της έχουμε πάρει ανεμιστήρα οροφής για να δροσίζεται. και για την ευκολία της σκεφτήκαμε ο ανεμιστήρας να έχει τηλεκοντρόλ. με τρεις σκάλες λειτουργίας. στη συνείδηση της μητέρας μου το τηλεκοντρόλ έχει συνδεθεί με τη λειτουργία της τηλεόρασης. και μόνο. "βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, άλλο είναι το ένα, άλλο είναι το άλλο, δεν το βλέπεις;". κενό στο βλέμμα κι εκεί στο βάθος των καστανών ματιών της η απαξίωση. όχι δεν περιμένω και πολλά πια. της κόλλησα αυτοκόλητο που γράφει: ΚΟΝΤΡΟΛ ΑΝΕΜΙΣΤΗΡΑ. "κατάλαβες μαμά;". "κατάλαβα! μα καλά, για χαζή με περνάς;". αυτή η σιγουριά της μου φάνηκε ύποπτη από την αρχή. τις πρώτες μέρες όλο παραπονιόταν πως ζεσταίνεται και πώς φοβάται ν' ανοίξει τον ανεμιστήρα για να μην κρυώσει. νέα σεμινάρια ενημέρωσης. στην πρώτη σκάλα, μαμά, δεν κρυώνει κανείς. ίσα ίσα που δροσίζεται κάπως το δωμάτιο. ο ανεμιστήρας έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. η μαμά άργησε να τον εκτιμήσει. κάποια στιγμή η σχέση τους βελτιώθηκε κι έγιναν τα πρώτα δειλά βήματα εξοικείωσης. περάσαμε διάφορα στάδια δοκιμών και μετά ήρθε η απόλυτη σύγχυση. γι' αυτό όμως φταίμε εμείς.
τι μας ήρθε να της αλλάξουμε τηλεόραση και να της πάρουμε καινούρια; κακό μπελά βάλαμε στο κεφάλι μας. το νέο κοντρόλ της τηλεόρασης μας αποτέλειωσε. είναι πιο μικρό από το προηγούμενο και μοιάζει με το κοντρόλ του ανεμιστήρα. τρελά γλέντια. καινούριο αυτοκόλλητο πάνω. ΚΟΝΤΡΟΛ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ. σιγά. άρχισαν τα τηλέφωνα. πρωί, μεσημέρι, βράδυ, όλες τις ώρες, όλες τις στιγμές. "χάλασε η τηλεόραση". "δεν λειτουργεί ο ανεμιστήρας". τρέχα τώρα πέρα δώθε. τα χάπια μου γρήγορα. το μυαλό της έπαθε όβερντοζ. αδύνατο να καταλάβει τι συμβαίνει. πιάνει στα χέρια το τηλεκοντρόλ του ανεμιστήρα και προσπαθεί ν' ανοίξει την τηλεόραση. πιάνει στα χέρια το κοντρόλ της τηλεόρασης και προσπαθεί ν' ανοίξει τον ανεμιστήρα. άβυσσος η ψυχή της μανούλας. και πάντα με υποδέχεται μ' αυτό το γλυκό χαμόγελο της απόγνωσης. α, ρε μαμά! προς τα πού είπαμε πέφτει η Ουκρανία; δε μπορεί, θα πρέπει να δίνουν και οδηγίες χρήσης....ή μήπως όχι, γιατί το μοντέλο που έχω είναι πολύ παλιό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου