λεπτοδείκτες

...από μικρός μες στο μυαλό μου καλωσόριζα τις ώρες...κοιμόμουν δίπλα στο μεγάλο ξυπνητήρι και τις άκουγα να μου μιλούν και να μου λένε ιστορίες...έτρεχαν πέρα δώθε και μου φώναζαν λεξούλες κι εγώ έπρεπε να τις θυμάμαι και να τις επαναλαμβάνω...κι έρχονταν κι άλλες κι άλλες κι εγώ μπερδευόμουν κι άφηνα τις παλιές κι έπιανα τις καινούριες...κάποιες μου φώναζαν και κάποιες μου ψιθύριζαν, κάποιες κυλούσαν γάργαρα κι άλλες τρέχαν μακριά κάνοντας θόρυβο μεγάλο...κι εγώ κρεμιόμουν από τις συλλαβές κι άκουγα την ηχώ τους και νόημα δεν έβγαζα...κι έμοιαζε να μιλούν μια γλώσσα ακατάληπτη που εκεί, μέσα στο όνειρο, όλα μου μοιάζαν φυσικά κι όμως δεν ήταν...εγώ όμως καταλάβαινα και προσπαθούσα να υπακούσω, να κάνω πράξη όσα μου ζητούσαν και μετά για λίγο ξεγλιστρούσα κι έβρισκα τη χαμένη λογική μου κι αναρωτιόμουν τι μου λένε και πού στ' αλήθεια θέλουν να με πάνε...κι άνοιγα τα μάτια...κι ο λεπτοδείχτης στο μεγάλο μας ρολόι έδειχνε ελάχιστα λεπτά πως είχα κοιμηθεί κι εγώ τα έκλεινα ξανά και κουρασμένος πια παραδιδόμουν...μ' άφηνα να γίνω ένα με τις ώρες κι εκείνες με πετούσαν βιαστικά πάνω στο άρμα τους κι αιχμάλωτο προς το όνειρο με σέρναν...

 

photo: I will keep myself by WonderMilkyGirl